!
چند ماه پيش يه جايی می خوندم که اين علامت تعجب نيست ، علامت احساسات و عاطفه است ! منم که منتظر توجيه ، گفتم بفرما ، پس معلوم شد چرا من آخر بيشتر جمله هام از اينا ميذارم ! از بس که سرشار از عاطفه و احساساتن ماشالاه !!!

ديشب پريشب يه مقاله می خوندم تو شرق ، هی آخر جمله هاش علامت تعجب گذاشته بود و هی من فکر می کردم و هی نمی فهميدم چرا !
آخر به اين نتيجه رسيدم که مغزم کشش خوندن و فهميدن اون مقاله رو لااقل در اون لحظه نداره ؛ انداختمش کنار !
... از اون موقع دارم فکر می کنم : يعنی اين علامت تعجبا تو وبلاگ من همونقدر اعصاب ملتو قلقلک نميده ؟!!!

راستی راستی بازی بود !
منظورم اينه که ... يه نمايش واقعی بی مزه عين عين سريالهای تلويزيونی که آخرشو از همون ثانيه اول با ديدن قيافه ی بازيکنها ميتونستی حدس بزنی !
از همونا که تمام مدت بازی ميری تو فکر ، هی از خودت می پرسی يعنی من خيلی شکل احمقام ؟!
بعد الکی خودتو دلداری ميدی : لابد اونا که اين بازی واسشون ترتيب داده شده هستن ! ( شکل احمقا رو ميگم ! )
...حتی شوخی بامزه ای هم نبود بازی امروز پرسپوليس - استقلال !

به به ! عروس خانوم ! زيرلفظی دريافت کردين نطقتون باز شد بالاخره ؟!
... مطمئن نيستم باز بخوام وبلاگ بنويسم ! ولی ...
... يه بار ديگه امتحان می کنيم !
تا ببينيم چی پيش مياد !

می خواستم پست ديشبو پابليش نشده بفرستم رو هوا. بعد ديدم به قدر کافی دارم خودمو سانسور می کنم ؛ بهتره يه خورده شجاعت/ حماقت / جسارت / ... به خرج بدم و هلش بدم بيرون ! حتی اگه شب خوابم نبره و دم صبح از خواب بپرم که اينا چی بود نوشتی ؟!
چشمها بسته و دکمه ی نارنجی.
دو بار.
راستشو بخواين ...
... نه که پستهای قبلی همه شون * آماده نباشن ،
اونی که آماده نيست خودمم !
يه ضرب المثل آنگولايی هست که ميگه :
آن که پابليش نمی کند يک درد دارد ، آن که پابليش می کند هزار درد !

* همه شون آماده نيستن. اما بعضياشون چرا !!!

اين يک personal message است !

يه امشبو از حال و هوای اين سفرنامه ی تو گلو مونده بيايم بيرون لطفا ! اين يک personal message است ! ... نه نه ... فکر کنم اين هفت هشت ده تا personal message باشد !
پس شروع می کنيم :
1.personal message رو - اونم از نوع وبلاگيش - از بهار ياد گرفتم. پس می نوشيم به سلامتی بهار که عروسيش تو ذهنم منظره بهار برفی بيرون شيشه رو هی زنده کرده : بهار سپيد ِ برفی . اندازه تمام روزهايی که گفتنش دير شده و نشده عروسيت مبارک.
2.به تعداد روزهای سفرم و به تعداد شبهاش معذرت از الهام و امير که تمام شبها با وجدان درد سکوتم خوابيدم و صبح ها با خيال ايميل زدنم براشون بيدار شدم.
... دروغ نگفته باشم جای شب و صبحو با هم عوض کنی بهتره والا !
3.درباره ی تناقض ، از کجا معلومه سهراب هم بعد از ازدواج ... ميگم ... يه نفر يه قصه سيندرلای معرکه نوشته که می تونی بخونيش ! ... سهراب و آرزو تا آخرين صفحه کتاب هم ، هنوز ازدواج نکرده ن . ممکنه دور تکرار بشه ، نه ؟! البته ممکنه.

و اما من :
اينا ديگه personal message نيست . يادداشته !

منم عادت می کنيمو دوست داشتم ، گيريم کمتر از چراغها ... !
منم از اين که فضای شاد داشت خيلی راضی بودم. حتی شبی که صبحش کتابو تموم کرده بودم دلم هی واسه آدماش تنگ می شد !
اصلاً من فکر می کنم فضای فمينيستی ما خيلی غم گرفته و خاکستريه.
اينو از شماره صد زنان تا امروز می خواسته م بگم :
ما به مجله ای نياز داريم که شادتر باشه و بتونه همين مفاهيمو با قدرت به بچه ها ياد بده – دختر و پسر.
چيزی شبيه – و البته قطعا بهتر و امروزی تر و هدفدار تر از – زن روز شهلا شرکت که ما تا خوندن نوشتن ياد گرفتيم می بلعيديمش ! يادمه کارتونهايی هم داشت که آموزش رفتار خوب و بد ميداد. و البته رنگی هم بود. رنگ ، بابا چقدر بگم ما به رنگ احتياج داريم.
( اين پيام بازرگانی اتحاديه رنگسازان ايران بود اين وسط ! )
سياهی ها رو به اندازه کافی نشون داديم ، کاش يکی يه راه سپيد اين ميون برجسته کنه برامون.

با خودم هم هستم.

امير جان متحول نشده م ؟! شده م ديگه بابا :)

آهان . يک کمی هم استمداد از هموطنان گرامی :
من تمثيل اسم سهرابو نمی فهمم (؟)
مازيار نسليه که اعدام ميشه. مازيار ِ نمی دونم چه رنگی جامه رو اعدام کرده بوده ن ديگه ، نه ؟
اسفنديار نسليه که به کشتن داده ميشه ، در جنگ بی حاصل قدرت طلبانه ی پدرانش.
اما سهراب ؟
هيچکدوم از سهرابهای "عادت می کنيم" سربريده نميشن. هر دو تا اما ، می تونن خوب بمونن يا بد بشن.
اين مفهوم خاصی داره اصلاً ؟
يا حتی اون دو تای ديگه رو هم من خيال پردازی کرده م ؟! ( نه ديگه ! فکر نکنم انقدر بااستعداد باشم ! )


وای اين يکی رو ديگه باورم نمی شه : که کسی غير من از شبهای روشن حال بکنه ؟! :)
نه ! ... امکان ناپذيره !



می دونی چرا اينا رو تو وبلاگ نوشتم ؟ چون نمی دونم چه رسالتی در خودم احساس می کنم که با هر ايميل انگار بايد عينهو (!) آرش کمانگير جونمو بذارم تو چله ی کمان و رها کنم به سوی گيرنده!
با وبلاگ ، بدجوری راحت ترم. مخصوصا که پارسی رو هم پاس ميداره !